Kalender

Recent

Durendaelertje Mei 2023
Paaskamp Haringe 2023

Volg ons

Blijf steeds
op de hoogte

Over ons » Geschiedenis

Scouting Durendael Ronse

Scouting Durendael is opgericht door elf Verkenners en leiders op 11 MAART 1970. De groep bestond toen enkel uit Verkenners en de vergaderingen hadden plaats in het Hof ter Guchten. In september van hetzelfde jaar werd de groep volledig uitgebouwd met een Jongerverkennerstak en een Welpenhorde. De Jongverkenners en Verkenners vergaderden nog vele jaren in het Hof ter Guchten, terwijl de Welpenhorde steeds in de stad vergaderde.

De achtereenvolgende lokalen waren: hoek Rooseveltplein en Oude Vestingstraat; een korte tijd Parochiaal Centrum St-Hermes; Elzelestraat; Hospitaalstraat 18; Hospitaalstraat 12; Lorettestraat 155; en ten slotte Savooistraat 34. Op dit moment is ons lokaal gevestigd in de Grote Marijve 133.

Hoewel onze groep aanvankelijk een jongensgroep was (meisjes waren er alleen als welpenleidster), werd er op het einde van de jaren 80 beslist om tot een gemengde werking over te gaan. De toestand was immers ook in het onderwijs reeds zo geëvolueerd dat het typische beeld van het College als jongensschool, en de Sancta als meisjesschool, vervangen was door gemengd onderwijs. Ook de technische scholen begonnen stilaan met gemengd onderwijs.

De achtereenvolgende hoofdleiders waren Herman Kerckhove; Johan Willequet; Eric Haustraete; Filip Depoorter en Paul Hantson; Jean-Luc Jouret; Paul Hantson; Herwig Lemaitre; Philippe Velghe; Annelies Lemaitre; Steven Haustraete en Detlev Vandendaele; Nathalie Monnier en Detlev Vandendaele; Detlev Vandendaele; Talisa Dutranoit en Detlev Vandendaele; Martin Monnier; Ellen De Meue en Martin Monnier; Ellen De Meue en Ivo Maes; Ellen De Meue, Ivo Maes, Virginie van den Branden en Emile Watté; Ellen De Meue, Virginie van den Branden en Emile Watté; Virginie van den Branden, Emile Watté en Jolien Windels; Gauthier Fort, Virginie van den Branden, Emile Watté en Jolien Windels; en op dit moment Gauthier Fort, Virginie van den Branden en Emile Watté.

In 1981 werd eveneens overgegaan tot de oprichting van de vzw Durendael, die als doel heeft de goede werking van de groep te ondersteunen. De achtereenvolgende voorzitters waren Filip Depoorter, Paul Hantson, François Balcaen; Herwig Lemaitre; Detlev Vandendaele, ondersteund door ondervoorzitter Steven Haustraete; Detlev Vandendaele; en op dit moment Ellen De Meue.

Ondertussen is Durendael uitgegroeid tot een grote vriendengroep met eigen tradities en gebruiken zonder het scoutselement uit het oog te verliezen.

Het wapenschild 'Durendael'

Het oorspronkelijke wapenschild dateert van bij de oprichting van onze groep in maart 1970. Aangezien het weer en wind trotseerde op alle kampen, was het aan vervanging toe. Een getrouwe kopie werd in 1994 gemaakt. Het oorspronkelijke schild was van de hand van leider Eric Haustraete, de kopie van leider Peter Vanbutsele.

Op het wapenschild zijn de kleuren BLAUW, GEEL EN ROOD de hoofdkleuren, waarvan wij (konings)blauw en (goud)geel als groepskleuren gebruiken. Er staat een kleine ster op afgebeeld voor de naam Durendael; de ster van de hoop.

Het zwaard (dat Durendael heet) staat voor de strijd. Hoop en strijd zijn steeds twee voorname elementen geweest doorheen de geschiedenis van onze groep. Tenslotte staat er een kleine afbeelding van het wapenschild van onze stad op, onze groep heet immers 'SCOUTING DURENDAEL RONSE'.

Vandaag nog hangt het wapenschild uit in ons lokaal, waar iedereen het duidelijk kan aanschouwen.

'Durendael': de legende...

We keren terug naar de jaren 800 na Christus. Karel de Grote was met een machtig leger de Pyreneëen overgestoken om Saracenenkoning Marsilio een lesje te leren. De keizer liet zich echter door Marsilio met valse beloften de tuin om leiden en trok zich met zijn leger terug.

De achterhoede werd gevormd door enkele paladijnen (schildknapen), onder wie Roeland. Die had een hoorn en een zwaard van een engel gekregen. De hoorn noemde hij 'Olifant' en het zwaard 'Durendael'.

Plotseling werd de achterhoede aangevallen door een groot Saracenleger. Roeland weigerde echter om hulp te vragen door op de 'Olifant' te blazen, omdat hij meende de strijd alleen te kunnen winnen. Al zijn makkers sneuvelden, en toen hij nog alleen overbleef, probeerde hij zijn wonderzwaard in stukken te hakken op een steen. Deze steen spleet in drie stukken. Hij blies toen op de hoorn, en Karel de Grote kwam met zijn leger net op tijd terug om het zwaard en de hoorn te redden.